aklımda kayalar kopuyor, duvarlar yıkılıyor
yüreğimde, kuruyan bir ırmağın yatağındaki boşluk
ayak izlerimi bırakmaya çalışıyorum taşların üstünde
kimsenin arayıp bulamayacağı bir adresim var artık.
dostlar da çekilip gidiyorlar hayatımdan
yürüdükleri yollarda arıyorum anları,
sevdikleri kıyıların gözlerinde
kendi sularınca boğulan bir denizim ben
kendi taşlarınca zapt edilen bir kale
başımı avuçlarıma alıp sıksam ne olur
çıkarabilir miyim beynimdeki o kara suyu?
bir çiçek tarlasına dönüştürebilir miyim?
Ahmet ERHAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder